ik-kracht in de betekenis economie

/0 Reacties/in /door

Waarom ‘ik-kracht’ van belang is voor de betekenis economie.

In de vakantie las ik The Fountainhead  van de schrijfster Ayn Rand[i]. Ruim 800 pagina’s vol intriges, macht en verborgen agenda’s met een paar personages die daar niet of met tegenzin aan meedoen. De scenes deden me denken aan oude televisiesoaps als Peyton Place, Dallas of Dynasty. Het verhaal speelt in de jaren ’30 van de vorige eeuw in New York. Het is een lofzang op het individualisme. De schrijfster is aanhangster van het Laissez-Fair kapitalisme en daar past een ver doorgevoerd individualisme goed bij.

Hoofdpersoon Howard Roark is super individualistisch. Hij heeft genoeg aan zichzelf en doet niet mee met het ellenbogen werk van anderen. Als architect wil hij gewoon zijn gebouwen realiseren, compromisloos. Klant vindt het mooi of niet, geen inspraak. Dan maar geen opdracht en op een houtje bijten. Geen geslijm en gelik. Hij wordt niet boos op anderen als hem iets niet bevalt. Hij trapt niet naar beneden om zichzelf omhoog te werken. Hij is niet uit op persoonlijk gewin ten koste van anderen. Hij kent geen medelijden, niet met zichzelf en niet voor anderen. “Er is iets fout aan de wereld als medelijden een deugd is”, bedenkt hij zich ergens[ii]. Hij laat zich niet afleiden of beïnvloeden. 

Tot zover deze onwerkelijke romanfiguur. In real life laten we ons steeds beïnvloeden. Dat begint al in onze kinderjaren en gaat daarna gewoon door. Het grote aantal goede doelen gedijt goed op medelijden. De roman inspireert wel om eens stil te staan bij al die invloed: Wat is van jou en wat heb je (onbewust) meegenomen van anderen? Ben jij wat je anderen laat zien?

‘The meaning of life is to find your gift. The purpose of life is to give it away.’ – Pablo Picasso

Je leert jezelf kennen in de reacties van anderen. Situaties die iets in je los maken. Vervaagde en vertekende herinneringen die plots weer betekenis krijgen. Een individu worden gaat met vallen en opstaan. Als dit proces leidt tot individualisme zoals bij Howard Roark is er in mijn optiek iets fout gegaan. Als het in dit proces niet gaat over verbondenheid met de ander dan ben je alleen het ego aan het voeden. ‘Ik ben omdat wij zijn’ zeggen ze in Zuid Afrika. Zoiets als: ‘het collectief zit in mij, daar moet ik zuinig op zijn.’ Daarom is de uitkomst van jezelf leren kennen, van de innerlijke leerweg, uiteindelijk dienstbaarheid en altruïsme.

‘Bij elk menselijk avontuur, hoe uniek het ook schijnt, raakt de hele mensheid betrokken.’ – Jean-Paul Sartre

Individu en collectief horen bij elkaar. Ik zie het collectief als de ziel van de mensheid maar ik zie ook dat elk mens uniek is. En dat juist die uniciteit de individuele bijdrage is aan het geheel. Dus zonder anderen kan het niet. Het lijkt of de wereld dat voelt. De relatie in ‘Ik ben omdat wij zijn’ is nog nooit zo zichtbaar geweest. Mensen zijn zich steeds meer bewust van de gevolgen van hun handelen en hoe dat andere mensen weer raakt. We zien wat de impact is van de spullen die we kopen, de situatie in de kledingindustrie, de situatie in de mijnen voor zeldzame metalen, de milieu gevolgen voor ons vlees, de beelden van stranden vol plastic, enz.

Mensen zoeken massaal betekenis in hun werk. Ik merk het bij al mijn klanten. Het individu, het ‘ik’ is collectief ondergesneeuwd in een economie die niet meer dienstbaar is. Het individu heeft daarin geen betekenis. Op de een of andere manier gaat het over de vraag: ‘En ik dan?’ En die ‘ik’ wil ergens bij horen, van betekenis zijn. Het ‘ik’ wint aan kracht maar het perspectief is niet individualistisch als van Howard Roark maar Zuid Afrikaans: als ik niet ben dan zijn wij ook niet. Laten we optimistisch zijn. Als coach draag ik mijn stukje bij aan dat ideaalbeeld: mensen die van betekenis willen zijn en een bijdrage willen leveren aan hun omgeving. 

Voor vrijblijvend contact: 0623550670 of verder@gerardvanrijnsoever.nl

[i] NL vertaling: De Eeuwige Bron, 1943 

[ii] Oorspronkelijke tekst: ‘…. Hij dacht dat er iets verschrikkelijk verkeerd moest zijn aan een wereld waarin dit monsterlijke gevoel een deugd werd gevonden. … ‘

Carrière maken of van betekenis zijn in je werk?

/0 Reacties/in /door

Carrière maken of van betekenis zijn in je werk?

Balen van je werk. Je wilt iets zinvollers gaan doen maar wat en hoe dan? Ik heb een aanbod voor je. Misschien zelfs gratis.

Het lijkt standaard te worden: alle mensen die bij mij aankloppen met vragen over hun loopbaan hebben een onderliggende vraag over zingeving. Waar doe ik het voor? Wat draag ik werkelijk bij? Het lijkt of men massaal op zoek is naar betekenis in het werk. Iedereen kent wel iemand die ontslag nam en iets totaal anders is gaan doen. Iemand die geen zin meer had in meer en sneller. Een kleine camping voor gehandicapten, een yoga school in een volksbuurt. Of een boer die omschakelt naar bio, een winkel die de strijd met plastic verpakking aangaat. Iemand die zijn carriere opgeeft om landbouwonderwijs in afrika te geven. Zij pakken dingen op die in het huidige economische systeem niet zo voor de hand liggen. Kijk eens naar de gedreven mensen in de portretfilmpjes van MaatschapWij.

Begint het te kriebelen? Er zijn velen die de stap niet zetten maar wel zouden willen. ‘Ja maar hypotheek, studerende kinderen etc.’ Hoe langer je niets doet des te meer knaagt en kriebelt het. Eigenlijk wil je wel. Uitstappen. Geen zin meer in meedoen aan de ratrace naar meer en sneller. Iets gaan doen waar je je echt betrokken bij voelt. Iets wat zinnig is, iets met aandacht, met echte materialen, met betrokken anderen. Iets wat de wereld mooier maakt.

De volgende stap in jouw loopbaan heeft betekenis, deal?

Een wereld waarin zingeving en betrokkenheid belangrijk zijn maken we samen. Daarom is jouw gevoel, de kriebel én de spanning een serieus teken. Natuurlijk is het spannend. Ik weet er alles van. Maar als je niet betrokken bent bij je huidige werk, welke signalen heb je dat het morgen anders zal zijn?

Kijk eens een jaar vooruit en maak eens drie scenario’s.

Scenario 1: je doet niets, waar sta je dan over een jaar? Hoe voelt dat?
Scenario 2: je neemt ontslag, morgen, geen plan, niets. Je ziet wel. Waar sta je dan over een jaar?
Scenario 3: je neemt je gevoel serieus een gaat alle mogelijkheden onderzoeken. En je maakt een gedegen actieplan. Waar sta je dan over een jaar?

In dat laatste heb ik een aanbod voor je. We hebben 3 uitgebreide gesprekken en in een vierde gesprek maken we een plan van aanpak. Duidelijke doelen, tijdspad etc. Je neemt geen ontslag maar neemt de tijd om dingen te onderzoeken. Met een plan waarin je anderen betrekt. Anders is het te makkelijk om het weer aan de kant te schuiven. Moeite om het met anderen te delen of weet je geen anderen met wie je dit zou durven delen dan kan ik die rol op me nemen. Gaandeweg het traject verleg je de focus van je dagelijkse werk naar wat jij in de wereld wilt bijdragen. Misschien wel een taak die er op je ligt te wachten. Ongetwijfeld zijn er dan nog hindernissen maar het niet doen is geen optie meer. Die tijd is geweest. Diep van binnen weet je dat.

Lijkt het je wat? Twijfel je nog? Wil je eerst meer weten? Een eerste gesprek is kosteloos.

In sommige gevallen is het traject helemaal gratis. Er is een subsidie regeling voor 45 plussers die minimaal 12 uur werken. Je werkgever hoeft het niet te weten. Het kan heel discreet.

Wil je er gebruik van maken neem dan contact met me op.

Koning Arthur en Theory U

/0 Reacties/in /door

Koning Arthur en Theory U

Laatst hoorde ik dat er een brug wordt gebouwd om de kasteelruïne van Koning Arthur makkelijker toegankelijker te maken. Er is namelijk een kloof die je door moet om bij de ruïne  te komen. Koning Arthur, hoe zat dat ook al weer? De ronde tafel ridders; Merlijn de tovenaar; Jonkvrouwen om wie gevochten werd; Excalibur, het zwaard dat vast zat in een rots,… en de bekendste ridder in de verhalen: Parcival. Op de een of andere manier vond ik het beeld van een kloof wel passend. Ik ben er nog nooit geweest maar een kleine internetresearch leverde mooie plaatjes op. Er is een flinke kloof die je door moet. Mijn fantasie ging veder: hoe zou dat vroeger zijn geweest? Ridders moesten haast wel te voet gaan want ik zag geen paadjes die je op een paard de rots af en vervolgens aan de andere kant weer omhoog kan gaan. Je moet er echt moeite voor doen. 

Het kasteel heet Tintagel en volgens de mythen was het kasteel de zetel van Koning Arthur en de ronde tafel ridders. Een ridderburcht. Koning Arthur associeerde ik altijd met levenswijsheid. Nobele ridders die door schade en schande wijs waren geworden en als beloning voor hun opgedane levenswijsheid als gelijke mochten aanzitten bij Koning Arthur. De burcht ligt op een rotseiland, slechts met een kleine landengte verbonden met de rest van Engeland. Beide zijden van de engte hebben steile hellingen. Een diep ravijn, een grote kloof. Dat beeld van een diepe kloof als toegang tot de burcht past daarom goed bij het verhaal: De ridders moesten letterlijk door een diep dal, een kloof, om de burcht van Koning Arthur te betreden. Het idee van een brug, dat het makkelijker gaat worden, dat je recht kan oversteken, dat je geen moeite hoeft te doen om beloond te worden, … Beeld en werkelijkheid.

“Men ziet grote dingen vanuit het dal; slechts kleine dingen vanaf de top.” Gilbert Keith Chesterton

Parcival is wel de bekendste ridder in de verhalen rond Koning Arthur. In het verhaal ontmoet hij de visserkoning en de heilige graal maar dat gaat niet zonder dat hij persoonlijk door een diep dal gaat. Het verhaal is een zoektocht naar de zin van het leven. Het gaat over waarnemen, zien en dan de juiste vraag stellen. Vanuit authentieke, echte betrokkenheid. Een ontwikkelingsweg naar liefde en wijsheid. En bij die zoektocht, bij die reis horen vele beproevingen en mislukkingen. De juiste vraag stellen is een gevolg van de reis. Een pure vraag zonder belang, zonder dat je weet wat het oplevert. En dat ziet er vaak anders uit dan waarnaar je op zoek was. En vaak herken je het daardoor ook niet. Net als Parcival ook eerst niet doorhad hoe de graal eruit zag toen hij de visserkoning ontmoette. Pas in de reactie van de ander herken je dat je de juiste vraag hebt gesteld. Je hebt gezien wat geopenbaard wil worden. Je bent afgedaald en in het duister heb je weer de weg omhoog gevonden. Je hebt je plek aan de ronde tafel verdiend.

Mythen en sagen zijn vervangen door moderne theoriën. We gebruiken nu ‘Theory U’ om ons door het dal te begeleiden. ‘Theory U’ is een boek van Otto Scharmer waarin hij organisatieverandering koppelt aan persoonlijke transformatie. De letter U verbeeldt het dal of de kloof. De ene kant van de U staat voor de weg naar binnen. Waar-nemen zonder moeten, zonder oordeel, gewoon hier en nu en voelen wat er in je gebeurt. Op het diepste punt van de U gaat het echt over jou. Wat verandert er als je het voelen toestaat? Kan je dat gevoel bij je blijven dragen als je naar de weg omhoog kijkt? Dat is de andere zijde van de U. Wat wil zich openbaren? Parcival voelde een groot mededogen om uiteindelijk de gewonde visserkoning naar zijn leed te vragen en daardoor werd de Heilige Graal geopenbaard. Wat is jouw vraag onder in de U, op het diepste punt van het dal? Door de vraag te stellen, door erover in gesprek te gaan breng je het in de wereld, daardoor laat je het steeds meer vorm krijgen.

“Je moet leren rustig genoeg te zijn om het geluid van het waarachtige in jezelf te kunnen horen, zodat je het ook in anderen kunt waarnemen.” Marian Wright Edelman

Waarnemen en zien wat zich wil openbaren. Soms is het makkelijker om direct te handelen. Van de ene kant van de U gewoon oversteken, een brug bouwen naar de andere kant van de U; en doorgaan! Heel menselijk. En soms ook nodig en nuttig. Naarmate ik me verdiepte in kasteel Tintagel ontdekte ik dat die kloof er niet altijd geweest was. De landengte was ooit hoger en is onder invloed van zee en wind lang geleden ingestort waardoor er een kloof is ontstaan. Mijn beeld klopte niet meer. Eigenlijk wordt nu met moderne middelen een oude situatie hersteld.

Maar toch, tegenwoordig hebben we zoveel technische hulpmiddelen dat we soms vergeten wezenlijke vragen te stellen. Het zijn de vragen die zich steeds opnieuw aandienen die een afdaling naar het dal verdienen. Vragen die elke keer een andere gedaante aannemen. Hetgeen geopenbaard wil worden blijft op die manier op de deur kloppen. Gewoonten, angst en oordelen houden de vraag in stand. Een familie- of organisatie opstelling, afhankelijk van de vraag, kan dan behulpzaam zijn om de vraag zichtbaar te maken.

Geef je de voorkeur aan de weg naar binnen en de zoektocht naar wat zich wil openbaren dan help ik je graag.

verder@gerardvanrijnsoever.nl 0623-550670

bron foto’s:

bovenste foto

onderste foto

loopbaanangst

/0 Reacties/in /door

ja maar …

Loopbaanangst? ACT!

Weg willen bij je werk maar niet durven. Want wat dan? Een stemmetje in je hoofd die je van alles toefluistert en elke zin begint met ‘ja maar …. ‘. Schrale troost: je bent niet alleen. Vraag het maar aan mensen die de stap wel hebben gezet. Ook zij kwamen vrienden, buren, familie tegen die allemaal op de een of andere manier zeiden: ‘ik zou ook wel willen stoppen met mijn werk maar…..’.

Zo ook Lisa*. We hebben afgesproken op het centraal station in Utrecht bij een koffiebarretje. We bestellen wat te drinken en vinden een rustige plek voor een gesprek. Het suddert al langer en daarom heeft ze toch maar eens een afspraak gemaakt met een loopbaancoach. Dat is toch wel een drempel. Ze steekt van wal en in het gesprek blijkt dat ze in haar huidige werk veel dingen ziet die anders en beter kunnen. Maar ook dat het werk niet past bij haar capaciteiten, ze kan meer. Gaande weg het gesprek komen we een laagje dieper en blijkt dat er een oude angst is om acties concreet te maken. Ze blijft liever in haar veilige cocon zitten en bedenkt daar de stappenplannen.

“En toen kwam de dag dat het risico om opgevouwen in de knop te blijven zitten groter was dan het risico om te bloeien.” Anaïs Nin

Ze komt niet tot bloei op haar werk én er is angst om uit haar cocon te komen. Als we het over die angst hebben is er bijna direct een reactie zichtbaar. Ze vlucht naar het denken, een stappenplan maken. Dat is veilig, dat kent ze; Er zit een verhaal van vroeger aan vast. Wat er gebeurt is dat een actuele ervaring fuseert met dit oude verhaal. Daarop volgt als vanzelf oud gedrag terwijl het oude verhaal in de loop der jaren helemaal uit het zicht is verdwenen.

Lisa wil graag tot bloei komen. Maar er is die angst die met een elastiek vast zit aan haar verleden. Het belet haar om van haar plek te komen, om uit haar cocon te klimmen. Zij vlucht naar een grondige analyse en ik twijfel er niet aan dat haar analyse hout snijdt. Met haar jarenlange ervaring is zij daar goed in geworden. Het is een tegen wil en dank ontwikkelt talent. Maar hoe maak je dat tastbaar?

De route van persoonlijke ontwikkeling gaat, min of meer, via angst. Uit je comfort zone stappen. Een drempel over, een stap zetten om iets te gaan doen wat je niet eerder hebt gedaan. Kan je het aan om de spanning van het elastiek te voelen? Lisa heeft nu een eerste moedige stap buiten haar cocon gezet door deze afspraak te maken. Maar nu verder. Ik geef haar een oefening mee uit ACT, Acceptance and Commitment Therapy. De gedachten die haar tegenhouden zijn ook maar gedachten. Een mens heeft duizenden gedachten per dag. Onze bovenkamer is nooit stil. Maar jij bent de baas over je gedachten toch? Waar de gedachte eerst fuseert met een oude emotie is het recept simpel: we gaan de fusie weer ongedaan maken; we gaan defuseren.

Een leuke oefening daarbij is om die gedachte een naam te geven. Ikzelf heb bijvoorbeeld Bob (van ‘Bob de manager’, een column uit het tijdschrift MT.) en elke keer als ik weer een belemmerende gedachte heb dan kan ik Bob welkom heten: ‘Hee Bob ben jij er ook weer? Probeer je weer grip op de situatie te krijgen?’ Je zult zien dat angst voeding wordt om er anders mee om te gaan. Het kan zelfs een uitdaging worden om ‘Bob’ te slim af te zijn. Hij gaat je maatje worden. Niemand kent hem beter dan jij. Je zou hem aan anderen kunnen voorstellen. Probeer maar eens. Succes!

Eens verder praten over loopbaanangst? Neem contact op: 0623550670 of verder@gerardvanrijnsoever.nl.

www.kijkverder.support

* Lisa is niet zijn/haar echte naam. 

… EN IK VIND HET WÉL GOED!…

/0 Reacties/in , /door

…EN IK VIND HET WÈL GOED!! …

‘Volgende keer doe je het maar zelf’. ‘Bemoei je er niet mee, ik doe het zo‘. En stampvoetend: ‘en ik vind het wel goed GRrr’. en je slaat de deur achter je dicht. Bah ruzie. Ongewenste rimpels en hindernissen op je werk, lastige kritiek, dingen die je moeilijk vindt of waar je gewoon minder goed in bent. En waar je vervolgens gevoelig op reageert als anderen daar wat van zeggen. Of je zegt niets en laat je een tijd lang niet meer zien.  Misschien wordt je niet eens boos maar trek je je terug.

Zijn leidinggevende had hem verteld dat de beleidsnotitie inhoudelijk misschien wel correct was maar de uitwerking naar een plan van aanpak moest praktischer. En het geheel moest korter. Hij snapte aanvankelijk niet waarom hij daar zo onderste boven van was geraakt. Maar nu hij in de oefening tegenover zijn vader staat komen al die oude emoties weer boven. “Nee dat kan je nog niet, laat mij het maar doen.” Hij hoort het zijn vader zo weer zeggen. Hij had zich boos teruggetrokken op zijn kamer net als nu weer was gebeurd.

Het probleem is dat je wel carrière maakt maar dat het niet bevredigt. Sterker nog: je baalt ervan. Hier heb je toch naar uitgekeken? Hier heb je naar toe gewerkt. Waarom ben je er niet blij ermee, waarom niet tevreden? En dat is niet voor het eerst. ‘Waarom overkomt mij dat steeds?’ pieker je op weg naar huis. Je hebt al van alles geprobeerd: Andere functie, ander werk en andere werkgever, zelfs werk in een andere regio, maar toch het blijft gebeuren. Of het nu gaat om gedoe met je collega’s, je baas, of dat jij altijd die lastige klanten krijgt.

Deep down inside voel je dat het niet klopt. Maar je weet niet waar het vandaan komt. Je wordt vaker emotioneel, boos. Je gaat je er onmachtig bij voelen. Je snapt het niet. Totdat je situaties gaat herkennen. Vaak achteraf. Je bent ergens goed in maar het bevredigt niet. Maar waarom? Het lijkt zo irrationeel. Je zoekt een oplossing: Een wonderpil, een ontmoeting, een toverstokje, een verhuizing, ander werk, … Maar niets helpt. Het is nu of nooit, je weet dat er iets is maar je weet niet waar je moet zijn voor hulp.

Haar moeder was een moeilijke vrouw en altijd ontevreden. Met haar gedrag eiste ze de aandacht op in het gezin. In haar herinnering weet ze niet beter of ze probeerde haar moeder gelukkig te maken. En nu in haar volwassen leven en werk doet ze dat nog steeds. Ze gaat door waar anderen het hadden opgegeven. Ze wil anderen gelukkig maken hopend op de aandacht die ze als kind zo heeft gemist.

Je loopt jezelf voorbij. De waarderingen en complimenten bevredigen niet. Het geeft geen voldoening. En harder werken helpt ook al niet. Het talent lijkt een valkuil.

Het is een oude valkuil. ‘Jong geleerd is oud gedaan’, een spreekwoord met verrassende waarheid. In de opvoeding volgt een jong kind zijn ouders en past zich aan. Dat leren begint al heel vroeg. Ervaringen en emoties smelten aan elkaar. En als het kind ouder wordt komen daar ook gedachten bij. Een heel krachtige mix. Zo krachtig dat later diezelfde emoties los komen bij ervaringen van vroeger.

Als je die verbinding met vroeger ziet en beter nog, weer ervaart, kun je opnieuw beginnen met leren zoals uit de voorbeeldjes blijkt. Jeugdige behoeften en volwassen handelen zijn niet langer met elkaar verknoopt.

In mijn coachpraktijk kom ik mensen tegen die al heel wat trainingen hebben gevolgd en die al succesvolle loopbaanstappen hebben gezet. En toch stroomt het niet. Op een gegeven moment weet je gewoon dat er ergens nog iets nodig is. Uitstel heeft geen zin meer. Ik help je graag. We gaan de stroom herstellen door stil te staan. We gaan de verhalen opdiepen die jouw leven hebben ingekleurd. Het is emotioneel, humorvol, en pijnlijk tegelijk, maar ook bevrijdend…

Bel me voor een vrijblijvende afspraak 06-23550670.

Wat is jouw loopbaantotem?

/0 Reacties/in , /door

Wat is jouw loopbaantotem?

Bijna iedereen kent de Disney film ‘the Lion King’. De film bevat veel voorbeelden die niet misstaan in een coachingspraktijk. Ik ben zeker niet de eerste die er over schrijft. In het verhaal neemt de wijze baviaan Rafiki de rol van coach op zich. Er komen teksten voorbij als: ‘remember who you are’, ‘I know what I have to do, but… going back means I have to face my past. I have been running from it for so long’ en ‘ the past can hurt. But, you can either run from it or learn from it’. Er is een innerlijke strijd voor nodig bij Simba om zijn plek in te nemen. Aan het eind van de film heeft Simba zijn plek in de ‘circle of live’ weer ingenomen. Met dank aan Rafiki. Een menselijk verhaal over innerlijke worsteling verteld in een dierenwereld.

“Remember who you are”, Mufasa in The Lion King

Zonder nadenken gaat Simba terug om zijn plek op te eisen. Hij geeft zijn luie leventje met Pumba en Timon er voor op. Hij treft een nare situatie aan (en uiteraard regen en bliksem en het is donker) Hij heeft geen strategie, wel een doel en makkelijk is het niet. Op een andere plek op aarde was ook Friedrich Nietzsche zich al bewust van de kracht van een doel getuige zijn uitspraak “Wie een waarom heeft waarvoor hij kan leven, kan bijna elk hoe verdragen.” ‘Strategie is van ondergeschikt belang. De laatste tijd wordt onder futurologen gesproken over de ‘purpose economy’ en ‘purpose driven work’ De term is gemunt denk ik door Aaron Hurst. In het Engelse woord ‘purpose’ zit zowel doel als betekenis. Maar het idee erachter is eigenlijk al heel oud. Je zou kunnen zeggen dat natuurvolken er al langer vorm aan gaven. Bij sommige Indianenvolken kreeg men een persoonlijk totem waarin de ‘purpose’ werd verwoord. Zoals in een andere Disney film: ‘Brother bear’, (bij ons thuis was die ook zeer populair bij de kinderen). De film speelt zich af in een Inuit gemeenschap in de tijd van de Mammoeten.

“Wie een waarom heeft waarvoor hij kan leven, kan bijna elk hoe verdragen”, Friedrich Nietzsche.

De hoofdpersoon in deze film, Kenai, is een ongeduldige jongeman met een kort lontje. Tijdens de ‘grote man wordings-’ ceremonie krijgt hij door de medicijnvrouw zijn totem uitgereikt. Een belangrijk moment. In het kleitabletje staat de afbeelding van een beer, symbool voor liefde. Daar kan hij als jongeling helemaal niets mee en hij is flink teleurgesteld. En als vervolgens blijkt dat een beer hun net daarvoor gevangen vis heeft meegenomen gaat hij op jacht naar de beer. Zijn broer Denahi kan hem niet stoppen. Kenai schreeuwt hem toe: “You really think love has anything to do with being a man? A man wouldn´t just sit here and do nothing.” En in die achtervolging, die overgaat in een queeste ontmoet hij liefde, maar anders dan gedacht.

Wordt het leven lichter als je een doel hebt?

Twee verhalen die leiden naar het ontdekken van je doel in het leven. En in beide verhalen komt terug dat je daarmee ook anderen dient. Daarmee lijkt de ‘purpose economy’ een nieuwe impuls voor een heel oude gewoonte. Jouw persoonlijk ontwikkeling wordt dienstbaar aan je omgeving. De totem van Simba zou waarschijnlijk verwijzen naar leiderschap, iets wat hij in eerste instantie afwijst als hij aan zijn rechtmatige plek wordt herinnert. Kenai wijst liefde af om het vervolgens te ontdekken. Wat zit er bij jou wat je afwijst, waar je moeite mee hebt en wat je eigenlijk moet omarmen om jouw plek in te nemen? Makkelijker wordt het niet; Ik weet het, bevredigender wel.

Een sluimerend gevoel van onbehagen, een onbestemd verlangen, herhalende situaties zijn wegwijzers naar jouw ‘totem’. In mijn coaching gaan we op zoek naar jouw plek en de hindernissen om die in te nemen. In het korte traject ‘Persoonlijke bijsluiter’ gaan we de diepte in en op zoek naar welke opdracht het leven voor jou heeft. Het resultaat hoeft geen totemdier te zijn, het gevaar daarvan is dat het een eigen leven gaat leiden, een foto of iets anders kan ook heel goed als reminder dienen. Een verwijzing naar de weg, jouw weg die je te gaan hebt.

 

5 tips voor goede voornemens op je werk

/0 Reacties/in /door

5 Tips voor goede voornemens op je werk.

Over een maandje is het zover, heb jij al goede voornemens? Ik herinner me nog goed dat ik wilde stoppen met mijn werk. Ik liep er al tijden mee rond. Van: ‘Het is toch wel leuk, er zijn nog veel uitdagingen’, tot ‘weer dat gezeur van nieuwe wet- en regelgeving’. Wel/niet. Toch wonderlijk wat die donkere maand december voor invloed heeft. Ik besloot te stoppen en te gaan doen wat ik eigenlijk al langere tijd wilde: coachen en familie opstellingen begeleiden (klik hier als je niet weet wat dat is). De eerste werkdag na oud en nieuw vertelde ik het de directeur. In één beweging wenste ik mijn baas gelukkig nieuwjaar, deed de deur dicht en zei dat ik wilde stoppen en wat anders wilde gaan doen.

Spannend

Spannend maar we zijn goed uit elkaar gegaan. Heb jij iets waar je mee worstelt. Wel/niet. Waarschijnlijk zullen er ook dit jaar weer veel goede voornemens zijn die over werk gaan. We besteden immers heel wat tijd aan werk. Heb jij wel eens vragen bij je werk? Een gevoel dat je het anders wil maar je weet nog niet zo goed waar dat dan in zit? Met deze 5 tips kun je dat ontrafelen en goede voornemens formuleren.

Tip 1.

Word werkondernemer. Je hebt werkgevers en werknemers, de een zegt wat de ander moet doen. Zo was het altijd maar op meer en meer plekken is dat niet meer zo. Zelfstandigheid wordt steeds hoger gewaardeerd. Als jij zelfstandiger bent dan je baas je ruimte geeft kan dat spanning opleveren. Andersom: Als je de ruimte niet durft te pakken die je baas je geeft dan heb je hier een uitdaging: Goede voornemen: ik ga niet meer wachten tot mijn baas mij iets opdraagt, ik neem zelf initiatief.

Tip 2.

Word eigen-wijs. Jij weet hoe het moet. Natuurlijk weet je dat. Jij hebt er opleidingen voor gevolgd of je hebt jarenlange ervaring. Je bent in meester in je vak. Je houdt alles bij in je vak. Er zijn veel innovaties en je wilt nog eigen-wijzer worden. Daarom jouw goede voornemen: ik ga me verder scholen. Ik ga een paar collega’s om advies vragen en dit jaar een stevige cursus of opleiding volgen.

Tip 3.

Ontdek het hele raderwerk. Waarschijnlijk is jouw functie een radertje in een groter raderwerk. Samen met collega’s maak en verkoop je mooie producten of diensten. Het werk wordt leuker als je daar een compleet beeld van hebt. Toon interesse in wat anderen bijdragen aan het eindresultaat van jouw bedrijf of afdeling. Goede voornemen: Ik ga vragen ‘stage’ te lopen op andere afdelingen binnen het bedrijf.

Tip 4.

Voel je thuis op je werk. Ok er zijn werkplekken waar dat moeilijker is maar als je het zelf voor het zeggen zou hebben hoe zou jouw werkplek er dan uitzien? Stel dat je samen met je collega’s een woonkamer zou inrichten, of een cafe? Hoe ziet jouw favoriete werkplek eruit? Bij welke kleur en inrichting ben je productief en in flow? Goede voornemen: Ik ga ontdekken wat een andere omgeving betekent voor mijn werk. Ik ga vaker uit-werken (misschien samen met een collega).

Tip 5.

Werkt het allemaal niet? Dan wordt het misschien tijd voor een andere aanpak of misschien zelfs een andere baan. Goede voornemen: Ik ga hulp zoeken bij mijn loopbaanvragen. Bel 0623550670 voor ondersteuning of meld je aan voor de opstellingen avond op 18 december.

 

 

Maak werk persoonlijk!

/0 Reacties/in /door

Maak werk persoonlijk!

Jaren geleden was het weer eens zover: de functies in de organisatie moesten herschreven worden, en vooral verminderd. Het kan toch niet dat in een organisatie met 300 mensen er 300 functies zijn? Hoe werkt zo iets: men neme een harkmodel van de organisatie en daarin passen alle functies. Ik heb het heel lang voor me uitgeschoven. Ik wil iedereen recht doen en uiteindelijk bedacht ik om de functies in de eerste persoon enkelvoud te schrijven. In de ‘ik’-vorm dus. Je krijgt dan in plaats van ‘functionaris is verantwoordelijk voor…’ deze tekst: ‘ik ben verantwoordelijk voor…’. Het liefst zou ik er naast de gebruikelijke hoofdstukjes nog een hoofdstukje inzetten als ‘mijn persoonlijke bijdrage is…’ Dat laatste heb ik toen niet gedaan.

Als ik nu om mij heen kijk had ik dat wel moeten doen. In toekomstige organisaties is dat misschien wel het belangrijkste hoofdstukje. Als er überhaupt al een functiebeschrijving is. Nieuwe organisatievormen draaien niet om een hark maar om mensen. Mensen die een steeds wisselende rol vervullen afhankelijk van wat de organisatie op dat moment nodig heeft. Met veel ruimte om persoonlijk te leren en te ontwikkelen. Mensen die werk persoonlijk hebben gemaakt.

‘Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt ieder met zijn eigen biografie.’ György Konrád

Kenmerkend aan de nieuwe organisatie is dat de term organisatie eigenlijk niet meer van toepassing is. Het is niet statisch maar vloeibaar met aandacht voor sociale aspecten. ‘Social organising’ noemt een van de voorlopers en ondersteuners (Part-up.com) het.

Mensen zijn belangrijk. Als je werk persoonlijk maakt gaat het over: Wie je bent, wat je komt bijdragen en wat je wilt leren. Daar past geen afstandelijke functiebeschrijving bij.

In een workshop die ik laatst gaf ging het aan het eind over de persoonlijke uitdaging in werk. Uitdaging bevat in de definitie van Van Dale de woorden ‘inspiratie’ en ‘moeilijk’. Wat inspireert jou om iets moeilijks te doen?

In de workshop kwam van alles voorbij. We hebben gesproken over herinneringen uit de jeugd. Pijnlijke herinneringen, leuke herinneringen, ‘helden’ uit films of strips of boeken. Over gedrag waar je misschien zelfs tegen wil en dank goed in bent geworden. Hoe je persoonlijkheid zich vormt tussen binnenwereld en buitenwereld. Dat die buitenwereld steeds aan de binnenwereld loopt te trekken. De behoefte om te groeien en te ontwikkelen. En nog veel meer.

En uiteindelijk kwamen we voor de uitdaging uit bij: iets van jezelf van binnen naar buiten brengen. Op een manier dat het jouw bijdrage aan de wereld is, ook als dat een kleine bijdrage in een kleine wereld is.

Je draagt meer met je mee dan blijkt uit je cv!

Hoe maak jij werk persoonlijk? Werken in netwerken, vormen van social organising,  is nog lang niet overal gemeengoed. Functiebeschrijvingen zijn nog lang niet overal afgeschaft. Nieuwe manieren van werken zijn wel steeds vaker aan de orde en transformeren bestaande structuren. Ben jij daarop voorbereid? Daarom: Maak werk persoonlijk. Wil je ook die uitdaging aangaan? In de maanden juli en augustus geef ik 10% korting aan particulieren voor het traject ‘wat draag je mee in je cv?’ Kijk hier voor meer informatie of bel 0623550670.

wat draag je mee in je CV

/0 Reacties/in , /door

business-man-modified-1241003-639x715Het is lang geleden. In gedachten zie ik mezelf weer zitten; Jasje, dasje en gepoetste schoenen. Ik word opgehaald bij de receptie. Een uitgestoken hand: ‘Heb je het goed kunnen vinden?’ We lopen een kleine kamer binnen. Tafel met vier stoelen, TL verlichting in het systeemplafond, whiteboard aan de muur. Het raam wordt dichtgedaan. Ik ruik nog wel dat het nodig was dat het even openstond. Handen schudden met twee andere mensen in de kamer. Papieren worden geordend. Geforceerd ontspannen ga ik zitten op de plek die me is toegewezen. ‘Koffie?’ Ik pak mijn papieren erbij. Notitieblok met vragen en bovenop leg ik mijn CV. Op sollicitatie gesprek. Ze volgen de STAR methode maar ik had me voorbereid! Het gesprek loopt soepel. Ik ontspan. Maar dan, in de sfeer van ‘wij begrijpen elkaar’, zeg ik quasi nonchalant iets negatiefs over een baan uit het verleden. En meteen wordt er op door gevraagd. Ik praat me er zo goed mogelijk uit maar besef dat het kwaad al is geschied.

Enige dagen later ontvang ik een vriendelijke brief met daarin de afwijzing.

“That what does not kill us, makes us stronger”. Nietsche

Wie kent het niet: een conflict waar je jaren later nog steeds boos over kan worden. Of een gebeurtenis waar je nog steeds verdrietig over bent. Een ongemakkelijke gebeurtenis uit het verleden die je met je meedraagt maar niet in je CV staat. Het lijkt iets kleins maar is alles bepalend. Een kleine onbelangrijke aanleiding en je zit er weer middenin. Het is blijkbaar in de tussenliggende tijd niet gelukt om die ervaring te transformeren naar iets positiefs, om er sterker van te worden in de woorden van Nietsche.

Transformatie is dat naar buiten brengen wat er in zit.

Soms weet je het, zoals in mijn voorbeeld en soms zit het ver weggestopt. Als je steeds vervelende bazen hebt gehad zal je misschien wat meer op je hoede zijn in het gesprek terwijl je eigenlijk heel spontaan bent. En het kan nog verder terug gaan: Als je bent opgegroeid met het idee dat iedereen gelijk is dan kost het je misschien moeite om te vertellen dat jij de beste bent voor de functie of het project. En het herhaalt zich, overal waar jij gaat neem je tenslotte jezelf mee.

Boosheid, frustratie en verdriet zijn wegwijzers naar passie en verbinding.

Het zijn vaak herhalende omstandigheden die je lijken te achtervolgen en waar je geen energie van krijgt. Steeds tref jij een vervelende baas, ben jij eeuwige tweede, haal jij de kooltjes uit het vuur voor jouw team, …. Als dat je in de weg zit, je functioneren beperkt op je werk of bij sollicitaties, hoe moet je daar dan mee omgaan? Er zijn eigenlijk twee opties. Erg alert zijn in het gesprek. Wat ten koste gaat van de spontaniteit. Of de energie transformeren. Boosheid, frustratie en verdriet zijn wegwijzers naar passie en verbinding. Die route ontdekken geeft je meer kleur, meer eigenheid. Ik help je om jouw ervaringen te transformeren en al je energie weer in de toekomst te steken. Al jouw ervaringen dragen bij aan jouw verhaal. Het draagt bij aan wie je bent. Meer jij! Loopbaancoaching gaat over meer dan een mooi CV en een goed verkoopverhaal.

Voorjaarsaanbieding: het traject ‘wat draag je mee in je CV’ de hele maand april met 10% korting. Een traject van 5 gesprekken en huiswerkopdrachten is normaal €577,50 nu voor € 519,75. Kijk voor meer info op www.watdraagjemeeinjecv.nl.

Wat draag jij mee in je CV?

/0 Reacties/in , /door

handen-kleinZe zit zwijgend tegenover me. Wat er om ons heen gebeurt ontgaat haar. Is ook niet belangrijk. Uit haar tas naast haar op de grond vist ze een zakdoekje op. ‘Sorry’ zegt ze. Haar tranen zoeken via haar wangen de tafel op. Dit wordt een lastig gesprek bedenk ik. Ik kijk haar aan. Een vrouw van middelbare leeftijd, deftig gekleed. Ik zie verdriet. In gedachte zet ik een streep door mijn plannen. Dit is er nu, dit vraagt aandacht. Ik leg mijn handen open op tafel. Zij pakt mijn handen beet. Uitreiken zonder te weten of de ander het accepteert vind ik best wel eng, het is een risico. Ik ken haar niet. Tien minuten geleden nam ze plaats. ‘Sorry’, prevelt ze, ‘sorry voor mijn tranen’. Ze kijkt somber. Hoeveel mensen zullen naar haar uitreiken vraag ik me af. Hoe kan zij zelf uitreiken? Tussen ons in, onder mijn uitreikende armen, ligt de reden voor ons gesprek. Een betraand A4 met een keurige opsomming van werkervaring en opleiding.

Bij de door tranen ontstane vochtvlekken in haar CV staat geen datum of diploma vermeld.

Eigenlijk zou ons gesprek over haar CV moeten gaan. Curriculum Vitae, latijn voor levensbeschrijving. ‘Eigenlijk?’ Ons gesprek gaat toch over echte ervaringen uit haar leven? En die staan niet in haar Curriculum Vitae. Haar pijn waar ze over vertelt staat er niet in. Er staat geen datum of diploma bij de door tranen ontstane vochtvlekken in haar CV. De pijnlijke gebeurtenis is niet ‘relevant’ voor het vinden van werk. En toch belet het haar om uit te reiken naar werk, om een aanbod te doen, een bijdrage te formuleren. Het verleden trekt aan haar, ze staat met betraand gezicht met de rug naar de toekomst.

“Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.” Sören Kierkegaard

En zij is niet de enige. Ik kom het vaker tegen. Uitreiken naar nieuw werk met een groot gemis in je bagage. Boosheid, pijn of verdriet. Sommigen gaan er luchtig mee om:  ‘Jee, ja, dat is toch nog wel een dingetje’. Een dingetje in je bagage. Je draagt het met je mee en het bepaalt  voor een deel hoe je je werk doet, hoe je omgaat met je collega’s, met je leidinggevende, met klanten. Het bepaald ook hoe je een sollicitatiegesprek voert; vaak niet eens zo bewust. Dan is dat verhaal al lang geleden geschreven en is er alleen nog maar gedrag wat er in de verte aan herinnert.

Uitreiken naar wat komen gaat. Mijn handen open op tafel leggen voor een vreemd iemand. Uitreiken met het risico afgewezen te worden. ‘Nee mevrouw we gaan het over uw CV hebben. Een glaasje water misschien?’ Die weg ken ik wel. Functioneel. Maar niet altijd bevredigend. Lang geleden kwamen daar barsten in. En sindsdien kom ik ze vaker tegen; mensen met een ‘barstje’. Mooie mensen.

“There is a crack in everything, that’s how the light gets in.” Leonard Cohen

Ben jij zoekend in het schemerige licht dat naar binnen schijnt?  Jij herkent die bagage? Of heb je een gevoel dat er ‘een dingetje’ is maar je kan er niet echt de vinger op leggen?

Begin eens met een levenservarings-CV: neem per periode van 7 jaar één of twee belangrijke gebeurtenissen die indruk hebben gemaakt, die bepalend zijn geweest. Hoe heeft dat doorgewerkt? Hoe heeft dat plek gekregen?

Ik help je graag. Zodat je vol vertrouwen kan uitreiken naar de toekomst. Neem contact op als je meer wilt weten of kijk hier voor het loopbaantraject ‘wat draag je mee in je CV’.